دیابت و هومیوپاتی

دیابت و هومیوپاتی : هومیوپاتی بر روی هر سلولی گیرنده ای است که آن را “گیرنده انسولینی” نام نهاده اند؛ گلوکز برای ورود به سلول بایستی همراه با ملکول  انسولین به این گیرنده باند و داخل  شود!

در بیماری “دیابت” یا میزان ترشح انسولین از لوزالمعده کاهش می یابد یا اینکه از تعداد “گیرنده های انسولینی”  کاسته می شود؛ نتیجه یکی است:

“گلوکز″ در خون بالا می رود!

پزشکی مدرن فاکتورهایی از قبیل:

چاقی,استرس,سابقه خانوادگی و….در ابتلا به این بیماری موثر می داند؛

فاکتورهایی که از نظر هومیوپاتی خود “معلول” و نه “عامل” تلقی می گردند؛ از منظر هومیوپاتی , “بیماری” واکنشی است که یک سیستم “پویا” برای رسیدن به “تعادل” و در نتیجه “بقا” در پیش می گیرد!.

نگرش هومیوپاتی به “دیابت”:

چرا سیستم اقدام به افزایش قند خون می نماید؟

افزایش قند خون منجر به “پر ادراری ” و در نتیجه افزایش “غلظت خون” می شود ؛ در این وضعیت فرد دچار دهان خشکه و تمایل به نوشیدن آب می شود؛

مثل وضعیتی که موتور خودرو شما جوش آورده و شما باید سریعا دمای آن را پایین آورید:

سلول های عصبی و بیضه بیش از هر جای دیگری به این افزایش “دما” حساسند!.

“سیستم” سریع دست به کار می شود؛  زنجیره هیپوتالاموس- هیپوفیز و غده “آدرنال” فعال می شود !.

افزایش ترشح آدرنالین و کورتیزول  از “آدرنال”, موجب کاهش ترشح انسولین از پانکراس و افزایش تبدیل “گلیکوژن” به “گلوکز″ در کبد می شود؛ خیلی سریع میزان قند خون بالا می رود!.

با افزایش میزان قند خون, میزان فیلتراسیون کلیوی و دفع آن به داخل لگنچه های کلیوی بالا می رود ؛ نتیجه پیداست:

 میزان زیادی آب از خون به داخل “کلیه” ها کشیده می شود!

با افزایش غلطت خون, فرد احساس تشنگی نموده و تمایل به مصرف آب پیدا می کند:

“تکرر ادرار” و “پرنوشی” در نهایت موجب کاهش دمای بدن را فراهم می سازند؛ فرایندی که ارگان های حیاتی انسان از آسیب حتمی حفظ می نماید!.

از نظر هومیوپاتی درمان چنین انسانی نه قطع این “پروسه”, بلکه عاملی است که موجب شروع این واکنش می گردد.

مصرف داروهای “رقیق شده” هومیوپاتی می تواند به از بین بردن عاملی که موجب افزایش دمای بدن است کمک نماید.

“البته اگر بنده خدا بخواهد”

دکتر حسین عزیزی