فلسفه هوميوپاتي

فلسفه هوميوپاتي : در مورد اينكه داروهاي هوميوپاتي چگونه عمل مي كنند و مكانيسم درمان با آنها چگونه است؟ نظرات بسياري وجود دارد. داروي هوميوپاتي خود در حقيقت توانايي ايجاد بيماري را دارد . به طوري كه براي پي بردن به ويژگيهاي دارويي آن بايستي عده اي آن را داوطلبانه به مقادير زياد استفاده كنند تا بروزحالات و علائم باليني به دقت بررسي و گزارش شود براي نمونه با مصرف داروي هوميوپاتي قهوه، نشانه هاي بي خوابي، عصبي شدن، حساس بودن به درد و ناملايمتي و… در فرد را ايجاد مي كند. (البته موقت و پس از چند روزفرد خود به خود به حالت اوليه باز مي گردد بدين ترتيب خصوصيات داروي هوميوپاتي (قهوه ) ثبت مي شود.)

اثبات دارويي، اكنون اگر بيماري داشته باشيم كه مشكل بي خوابي به همراه عصبي بودن (با جزئياتي شبيه اثبات دارويي قهوه) داشته باشد، درآن صورت مصرف مقدار كمي از اين دارو بيمار را درمان مي كند.آنچه در عمل رخ مي دهد، تحريك سيستم ايمني و حياتي بيماراست (مانند آنچه در واكسيناسيون رخ مي دهد). بيماري، در واقع اثر برهم كنش عامل بيماري زا (ميكروب، شوك روحي و عاطفي ،مواد غذايي زيان بار،شرايط بد زندگي…) با موجود زنده (بيمار) مي باشد. بدين ترتيب در ايجاد بيماري، هر دو عامل دخالت دارند، به گونه اي كه اثر گذاري برهريك ازآنها مي تواند منجر به درمان و يا احيانا وخامت بيماري شود.

در پزشكي كلاسيك اصل بر نابودي عامل بيماريزاست. اين پديده در صورت تحقق مي تواند منجربه بهبودي كامل شود.( در درمان بيماريهاي عفوني (باكتريها) توسط آنتي بيوتيكها شاهد آن هستيم) اما دراين شيوه عملا محدوديتها فراوان است زيرا نه تنها براي بيماريهاي ويروسي درمان موثري وجود ندارد (هپاتيت – ايدز…) بلكه اصولا در اكثريت بيماريهاي مزمن عامل بيماري زا قابل شناسايي نيست و يا نمي توان آن را نابود كرد. در نتيجه تنها با از بين بردن علائم بيماري سعي در كنترل  بيماري مي شود (مسكنها).

درهوميوپاتي بخش دوم بيماري اهميت بيشتري دارد سيستم حياتي خود بيمار(ايمني) قدرت ذاتي حل بيماري را دارد اما در اثر شوك ناشي از عامل بيماري زا به درستي عمل نمي كند بنابراين با تنظيم دوباره آن مي توان بر بيماري غلبه كرد.

در روش هوميوپاتي با تحريكي مشابه بيماري اعمال شده و به عبارتي بدن هوشيارمي شود. بيماري ازديدگاه هوميوپاتي چيزي نيست جز توهم بدن نسبت به شرايط بيماري ، يعني بدن نمي تواند به درستي بيماري را تشخيص دهد و بالطبع قادر به رفع آن نيست. شهري را در نظر بگيريد كه دچار حمله دشمن شده (شروع بيماري حاد) درابتدا نيروهاي دفاعي شهر به درستي عمل مي كنند، اگر اين دفاع كامل و درست باشد، خطر حمله رفع خواهد شد (بهبودي پس از يك بيماري حاد همچون سرماخوردگي ،ضربه ديدگي،…) اما اگر دفاع شهر كامل نباشد و يا به هر شكل ضعيف تراز دشمن باشد، شهر به اشغال در خواهد آمد ، ناهماهنگي وعدم انسجام نيروها باعث ازبين رفتن ساكنين شهر مي شود. (بيماري مزمن ،يعني بيماري كه به خودي خود بهبود نمي يابد).

در اين حال دو راه براي نجات شهر وجود دارد: استفاده از حمله هوايي و بمباران شهر و احيانا رساندن آذوقه به اهالي پزشكي كلاسيك كه با داروهاي شيميايي عمل مي كنند. اگر فرض را بر اين بگيريم كه بمبارانها بسياردقيق باشد، (انتخاب درست داروي شيميايي) در بهترين حالت، علاوه بر نابودي دشمن، كل شهر يا بيشترآن ويران شده و تمام تاسيسات حياتي شهر آسيب ديده و هر گونه دفاع داخلي سخت مي شود.

گرچه درعمل هيچگاه ازاين طريق تمام نيروهاي دشمن از بين نمي رود و هر بار با قطع بمباران تجديد قوا مي كند (برگشت بيماري پس ازهربارقطع داروي شيميايي).از سوي ديگر اگر هم موفق به نابودي كامل دشمن شويم و فرض كنيم آسيبهاي شهرهم غير قابل جبران نباشد، در نهايت چون نقطه ضعفهاي شهر جهت نفوذ دشمن هنوز وجود دارد(استعداد  ژنتيكي يا اكتسابي ابتلا به بيماري) بنابراين همواره اين شهر در معرض خطر دشمن قرار دارد و دير يا زود دوباره اشغال مي شود (بازگشت مجدد بيماري). ۲ (فرستادن يك عده افراد متخصص به شهركه اين افراد نقاط ضعف شهر و همچنين دشمن را به خوبي مي شناسند وهمچون خود دشمن (هوميوپاتي) اين افراد با آگاهي دادن به نيروهاي دفاعي شهر و بازسازي آنها در يك نبرد داخلي و تنها با كمك امكانات داخل شهر بردشمن پيروز ميشوند.

در اين روش آگاه بودن آنها از شرايط موجود (انتخاب درست داروي هوميوپاتي براساس نشانه هاي بيماري) دشمن را نابود مي كند، بدون آنكه شهر(سيستم حياتي فرد) آسيب ببيند و در عين حال با شناسايي و ترميم نقاط ضعف آن شهرعملاراه نفوذهاي بعدي بسته مي شود.

در ديدگاه هوميوپاتي كل سيستم حياتي فرد، توسط يك نيروي حياتي حفظ مي شود (وايتال فورس) سيستم ايمني (آنگونه كه پزشكي كلاسيك در نظر دارد) تنها بخشي ازاين نيروي حياتيست. در برخورد با عامل بيماري زا (ميكروب يا هر گونه استرس) اين نيروي حياتي به گونه اي تقويت مي شود تا با غلبه بر بيماري بتواند سلامت را باز گرداند.

در بيماريهاي مزمن ( بيمار به خودي خود خوب نمي شود)،اين نيروي حياتي نمي تواند خود را به سطح نيروي بيماري زا برساند و در نتيجه برآن غلبه نمي كند و تنها باعث بروز يكسري واكنشها در بدن مي شود كه ما آنها را نشانه هاي بيماري تلقي مي كنيم. به عبارت ديگر نشانه هاي بيماري و دردهاي ناشي از آن چيزي نيست جز واكنشهاي بدن براي غلبه بر بيماري كه در صورت عدم ان ، بيمار به صورت دائم باقي مي ماند.عطسه،آبريزش بيني ،اسهال ،سرفه و…واكنشهاي بدن براي دفع عامل بيماري زاست.

آه كشيدن ، بيقراري، تميز كردن وسواس گونه،… به طوركلي رفتارهايي هستند كه فرد با هدف رهايي از بيماري انجام مي دهد اما به علت پايين بودن سطح توان فرد (نيروي حياتي) اين حالات تنها باعث رنج بيمار مي شود بي آنكه در بهبودي نقشي داشته باشند. 

داروي هوميوپاتي در واقع با ايجاد بيماري، درست مشابه بيماري طبيعي فرد، نيروي حياتي را تحريك و افزايش مي دهد (اين پديده گاهي به صورت يك تشديد بيماري گذرا و كوتاه مدت خود را نشان مي دهد) و سپس در مدت بسيار كوتاهي به علت مصنوعي و گذرا بودن بيماري دارويي(هوميوپاتي)مي تواند بر بيماري واقعي غلبه كند.در عمل با يك بيماري گذرا و كاملا كنترل شده، سيستم ايمني بدن تقويت شده ،بربيماري غلبه مي كند. اين پديده تشديد شده را مي توان با واكنشهاي گذرا پس از واكسيناسيون مقايسه نمود (تب و بي حالي …) البته در بيشتر موارد به قدري كوتاه و خفيف است كه بيمار متوجه ان نمي شود.

از نظرهوميوپاتي در يك بدن تنها يك بيماري ايجاد مي شود سردرد، درد معده،عصبي شدن،بي خوابي،عرق زياد كف دست و …دريك بيمار تنها علائم يك بيماري هستند و (نه انچه كه پزشكي كلاسيك به آن آعتقاد دارد). به طورمثال:۵ نوع بيماري مختلف در يك نفر و تمامي اين حالات بايد با يك دارو حل شوند.

فرق عمده هوميوپاتي با پزشكي رايج دراين نكته است كه تمام بدن را يك كل تفكيك ناپذيردر نظرگرفته و برخورد كل نگر با بيماري دارد. در عمل هم ميبينيم كه معمولا تمامي عوارض اصلي بيماري با هم ديگر (از لحاظ زماني) و به دنبال يك فشار رواني يا جسمي ايجاد شده است. جالب اينكه با درمان درست هوميوپاتي نيز تمامي اين مشكلات با هم از بين رفته واين مطلب خود گواه به هم پيوستگي ان موارد است. جدا كردن علائم بيماريها و محدود كردن آنها با نام هايي چون ميگرن، زخم معده ، روماتيسم ، افسردگي، دردسياتيك ، ….جزگم شدن راه اصلي درمان اثري ندارد. نشانههاي بيماري و آنچه بيمار از آن شكايت مي كند، چيزي است كه بايد به آن توجه كافي كرد.

تكيه بيش از اندازه بر نتايج آزمايشگاهي و دقت در پاتولوژي حاكم بر بيماري عليرغم اينكه جزو واقعيت بيماري هستند اما در بيشتر موارد تاثيري در درمان ندارند. چه بسيار مواردي كه پزشك پس از انجام آزمايشها و عكسهاي مختلف و رسيدن به تشخيص(تشخيص با معيارهاي كلاسيك) تنها با گفتن يك نام عجيب (ام،اس، پاركينسون، لوپوس،پسورياسيس،) ويا نااميدكننده (انواع سرطانها،روماتيسم، ميگرن، …) به بيمار او را ناچاربه قبول يا ناعلاج بودن بيمارياش مي كند. در نظر بگيريد كه سنگ بزرگي در سر راه شما قرار دارد. باراول از قدرت خود براي تكان دادن ان استفاده و سپس به شرايط سنگ در محل، جنس،رنگ و منشا زمين شناسي و… توجه مي كنيد،اما هيچ يك از اين اطلاعات در عمل نمي تواند در جابجا كردن آن نقشي داشته باشد(گرچه جزو حقايق آن سنگ هستند) در صورتيكه تنها با دانستن وزن سنگ و استفاده از يك اهرم مناسب و در نظر گرفتن شرايط زمين زير آن مي توان به آساني آن را جا به جا كرد. اين همان نكته ايست كه گاهي بيماران و پزشكان كلاسيك تعجب ميكنند كه چطور اين همه آزمايشها و بررسيها نتوانسته بيماري راعلاج كند، در صورتي كه يك داروي كوچك هوميوپاتي خط قرمزي بر روي تمام دردهاي بيمار مي كشد.

فلسفه هوميوپاتي

فلسفه هوميوپاتي

فلسفه هوميوپاتي

مطالب مرتبط :

کلینیک های مجازی سیناطب

هومیوپاتی چگونه به درمان بیماری کمک میکند؟

تئوري شعور در هومیوپاتی

دیدگاه هومیوپاتی در مورد پیوند اعضاء